Lieve Eazels en de rest wat doar boete valt.

Zo de vakantie zit er al weer op! De tijd vliegt echt voorbij. Het was een mooie, zware week. Het gedoe met Kadi heeft me echt geraakt. Ik denk er nog veel aan maar dat is ook wel begrijpelijk. 2 dagen nadat we in het ziekenhuis zijn geweest stond de zus van Kadi in één keer voor de deur, ze was gekomen met de moeder van Kadi want zij wou ons graag ontmoeten. De moeder van Kadi had een redelijk groot kind op haar rug (in een wikkeldoek) en dat bleek het zusje van Kadi te zijn. Het zusje van Kadi heeft hetzelfde als Kadi. Dit wisten we al omdat dit ons was verteld maar om het dan in het echt te zien is toch weer even anders. Het zusje van Kadi zag er wel een stuk beter uit! Lang niet zo mager als Kadi maar aan haar ogen zag je wel dat er iets met haar is. We hebben even met ze gepraat en beloofd dat we terug kwamen wanneer we met Alhagie hadden gepraat. We voelde ons wel een beetje schuldig want het is vanaf Kadi best een stuk lopen naar de compound van Alhagie. We hebben de auto nog gepakt omdat we toch die kant op moesten maar we kwamen ze onderweg helaas niet meer tegen.

Deze week hadden we dus onze officiële vakantieweek, ondanks alles hebben we er toch nog van genoten. Voor mijn gevoel hebben we ontzettend veel gedaan maar als ik moet vertellen wat we allemaal gedaan hebben wordt het toch wat lastiger haha. We zijn naar een snake farm geweest. Dit was echt super vet! Daar heb ik verschillende slangen om mijn nek gehad (ja ik geloof het zelf ook nog steeds niet!). Krokodillen, ratten, slangen… kom maar op! Hahaha ik voel me net Jane van Tarzan alleen doet zij het waarschijnlijk zonder hoge gilletjes (ofja het lijkt meer op piepen). De eerste slang die ik om mijn nek kreeg was nog redelijk klein en dat vond ik al een behoorlijke prestatie maar uiteindelijk heb ik een slang van 45 kilo om mijn nek gehad. Mijn god wat was dat ding zwaar, ik viel nog net niet achterover. Na de Snakefarm zijn we lekker gaan zwemmen bij de nieuwe slaapplaats van de Jongens.

Donderdag hebben we de hele dag doorgebracht op een boot met alle GFA-deelnemers. Ik heb wel tien vissen gevangen. Weer zoiets wat niemand gaat geloven thuis maar toch is het echt zo! Hier zijn helaas geen foto’s van. Sophie en ik hadden trouwens behoorlijke opstartproblemen want we waren de avond ervoor gaan stappen. Dit vond iedereen natuurlijk reuze grappig behalve wij. Nadat we een uurtje aan het varen waren zagen we er zelf ook wel de humor van in en godzijdank zakte de kater langzaam maar zeker bij ons beide naarmate de dag verstreek.

Zondagavond hebben we met Alhagie gesproken over Kadi. Het komt er op neer dat we voor Kadi niks meer kunnen betekenen maar dat wisten we al. Het enigste wat we nog voor haar kunnen doen is blijven langskomen zolang we hier zijn en om te proberen om hier continuïteit in te brengen. Dit willen we doen door de leraar hierbij te betrekken. Het tweede wat we hebben besproken met Alhaggie ging over het zusje van Kadi. Ze is een stuk jonger en voor haar is het nog niet perse te laat. We kunnen haar naar Nederland/Senegal halen zodat ze haar kunnen behandelen. Hierdoor zal ze waarschijnlijk niet beter worden maar dit zal er hoogstwaarschijnlijk wel voor zorgen dat ze niet zo hoeft te lijden als Kadi en dat is voor ons toch wel het allerbelangrijkste. Hier willen we dus ook echt voor gaan! Hoe of wat moeten we nog bekijken maar daar krijgen jullie zeker nog meer over te horen. Op de compound van Kadi zat een vrouw die hoogzwanger was. We hadden voordat we gingen het vermoeden dat ze inmiddels was bevallen dus we hadden al wat kleertjes etc. uitgezocht en dat was maar goed ook. Het kindje was er! Het is een meisje en ze heet Moniek (ze is vernoemd naar onze lerares) super tof! Echt een super lieve baby. Toen ik haar vast had wou ik haar ook niet meer loslaten maarja ik kan haar moeilijk mee naar huis nemen…. Toen we richting huis gingen waren we alledrie kapot en zijn we lekker gaan slapen in onze kuiltjes. Sinds de eerste nacht in dit bed heeft iedereen een eigen kuil gecreërd in het matras, erg jammer maar inmiddels zijn we er zo aan gehecht dat we ze liefkozend onze kuiltjes noemen. Het is zelfs zo erg dat we ze missen als we een nacht zonder ze hebben geslapen!

Ik heb trouwens mijn vinger tussen de autodeur gekregen. Echt weer iets voor mij. Gelukkig is het maar één vinger en nadat ik een nachtje heb geslapen heb ik geconcludeerd dat het wel meevalt want volgens mij blijft mijn nagel er gewoon opzitten. Sophie las net even mee toen ik dit aan het typen was en ze begint gelijk te piepen. Ieeeeeel dat vind ik zo’n vies woord… NAGEL! Hahaha waarom ik dit typ weet ik ook niet precies maar zo weten jullie wel een beetje wat ons niveau is en hoe de sfeer hier ongeveer is. Ook al zitten we in het verre Afrika onze droge humor blijft, no worries!

Maandag was de vakantie dan toch echt om. We kregen de avond van te voren te horen dat er een groep van 17 pedagogiekstudenten graag ons project wilde bekijken. We waren lichtelijk in paniek want we hadden niks voorbereid en de school was dicht (vakantie). Uiteindelijk hebben we besloten om de groep mee te nemen naar de compounds van een paar kinderen uit onze klas zodat ze konden zien hoe deze kinderen leven. We zijn ook nog met 2 pedagogiekstudenten langs geweest bij Kadi thuis want we vonden dat we dit ook moesten laten zien. Uiteindelijk was het een hele leuke dag. Ze waren allemaal heel enthousiast over ons project en ze hebben héél veel vragen gesteld. Ze hadden op het einde nog een mooie verassing voor ons. Een cheque ter waarde van 450 euro die we mogen besteden voor ons project! Echt super lief!