Even een korte update over Kadi.

Het was een zware dag. Sophie en Yara waren aan de beurt om naar Kadi thuis te gaan. We doen dit bewust in groepjes van 2 want anders zijn we bang dat het teveel voor haar is. Toen Sophie en Yara terug kwamen lag ik net te dutten maar toen Sophie zei dat het niet goed ging en dat ze ziek was werd ik gelijk wakker. Kadi is zaterdag ziek geworden en sindsdien eet ze niet meer. Hier hadden we alle drie niet op gerekend want donderdag en vrijdag ging het juist heel goed en at ze heel goed. Nadat we met zijn drieën hebben overlegd vonden wij het verstandigste om haar naar het ziekenhuis te brengen desnoods op eigen kosten. Dit hebben we besproken met Jan en hij gaf aan dat hij het prima vond maar dat we dit ook met Alhagie moesten overleggen. Jan gaf zelfs aan dat hij wou meehelpen in de kosten vanuit Go For Africa mocht dit nodig zijn. Alhagie gaf gelukkig ook gelijk groen licht maar hij wou wel eerst met de familie praten want zonder hun goedkeuring ging het niet door. We hebben snel onze spullen gepakt en zijn naar Kadi toe gegaan. Alhagie heeft gepraat met de oma van Kadi en ze stemde gelukkig gelijk in met ons voorstel. Ze moest Kadi en zichzelf wel nog even mooie kleren aan doen voordat we gingen. Heel apart eigenlijk want als dit in Nederland zou gebeuren zou je daar nog niet eens bij stil staan maar daar hechten ze hier veel meer waarde aan naar mijn idee. Na tien minuten waren we onderweg. Richting het Bijilo Hospital. De rit leek wel uren te duren en elke drempel, hobbel, kuil enz. leken nu wel 10 keer zo hard te gaan. Alhaggie heeft gereden en dat was soms ook best spannend. Flink het gas erop en gaan! In dit geval helemaal niet erg! Toen we aankwamen in het ziekenhuis mochten we gelijk doorlopen. Kadi werd op een brancard gelegd en het enigste wat we konden doen was wachten. Verschrikkelijk! Echt waar. Je voelt je zo machteloos. Sta je daar in een ‘kamer’ met losse brancards en dan ook nog 4 langs elkaar. De enigste privacy die je hebt is één gordijn. Dit is dan niet per patiënt maar dit is om de mensen die aan het wachten te scheiden zijn van de mensen die op de brancards liggen. Na enige tijd kwam er dan eindelijk iemand. Hij heeft een infuus aangelegd en nog wat andere testjes maar daar hebben wij geen uitleg van gekregen. Kadi maakte ook steeds vaker een soort piepend geluid, heel akelig om te horen. Uiteindelijk kwam de dokter. Hij heeft ook nog verschillende onderzoeken gedaan en toen mochten we mee naar zijn kantoor. Daar kwam het hoge woord er uit. It’s a problem in the brain, it can be weeks or it can be months.
Kadi gaat het niet redden. Hij heeft ons proberen uit te leggen wat ze precies heeft maar hij wist niet precies hoe de ziekte heette, ook zo apart. Maar goed de rest van het gesprek is een beetje langs me heen gegaan het enigste wat er door mijn hoofd ging was het feit dat ze het echt niet ging redden. Ik wist het onbewust wel maar toch schrok ik me kapot. Qua emoties is het één groot feest. Verdrietig, Boos, Blij, Gefrustreerd… Alles loopt door elkaar heen. Ik ben nu ook echt helemaal bekaf en ik ben blij dat ik in bed lig. Morgen gaan we met Alhagie in gesprek om te kijken wat we tegen de ouders mogen vertellen want dat is nu niet helemaal duidelijk. De dokter heeft ook alleen tegen ons verteld dat Kadi het niet zou redden en niet tegen de Oma van Kadi. Weer zoiets raars maar wel iets wat wij moeten respecteren. Hij gaf aan dat hij het tegen ons vertelde zodat wij er wat van leren en dat we weten hoe het afloopt met Kadhi. Ik houdt jullie op de hoogte als ik meer weet ;).