Lieve Bosslady's en de rest!

Woensdagmiddag zijn Yara, Sophie en ik langs geweest bij Kadi. Monique en Sophie waren eerder in de week opzoek gegaan naar nieuwe kinderen en hier zat Kadi dus ook bij. Kadi is een meisje van 9 jaar en ze is ernstig ondervoed. Sophie en Monique hadden ons hierover verteld en ik wist niet zeker of ik wel mee wilde gaan. Ik vind het moeilijk om zo’n soort dingen los te laten maar uiteindelijk heb ik toch besloten om mee te gaan. Ik zit hier nu in Afrika en dit hoort er (helaas) ook bij. Ik had er voor kunnen kiezen om thuis te blijven maar dat meisje is er nu eenmaal of ik nu mee ga of niet. Dan kan ik beter kijken of ik kan helpen als dat ik thuis blijf en niks doe. Toen we aankwamen op de compound van het meisje werd ik wel een beetje zenuwachtig. De compound zelf zag er goed uit en de mensen waren ook heel vriendelijk. We mochten naar binnen en in het 2de kamertje lag Kadi, was echt een klap in mijn gezicht…. Nog nooit heb ik zoiets gezien. Een meisje van 9 met boven benen die nog dunner zijn als mijn polsen. Het was echt niet leuk om te zien maar we kwamen hier om te helpen dus we moesten aan de slag. We wilden proberen of ze geprakte bananen kon eten want ze leefde nu op pudding. We hebben eerst wat vragen gesteld en vervolgens hebben we tips gegeven (positie, eten enz.) Toen we haar rechtop wilde zetten klapte haar hoofdje gelijk naar voren (ze is niet sterk genoeg om haar eigen hoofd rechtop te houden). Al met al was het echt niet fijn en was ik blij dat ik weer buiten stond. Thuis heb ik me opgesloten en na 10 minuten heb ik mezelf gedwongen om weer naar buiten te gaan. De volgende dag zijn we weer langs geweest met verschillende spullen. Tuitbekers, (poeder)melk enz. Spullen die jullie hebben gedoneerd dus super bedankt! Kan me niet voorstellen dat er iemand anders is die het meer nodig heeft als Kadi. En nog meer dingen die ze kunnen gebruiken zodat Kadi weer wat aankomt. De zus van Kadi vroeg op een gegeven moment aan Sophie en mij of wij dachten dat Kadi ooit weer zou kunnen lopen. Hier hadden we allebei niet op gerekend dus hier schrokken we wel een beetje van. Als ik eerlijk ben denk ik niet dat Kadi ooit nog zal lopen want ze ligt blijkbaar al 6 jaar zo. Het is sowieso een beetje voorbarig om daar over te praten want we moeten eerst maar eens kijken of ze dit überhaupt wel haalt.

Donderdag zijn we met ons eigen groep gaan picknicken. Dit was echt super leuk! We zijn de kinderen eerst thuis gaan ophalen en toen zijn we richting kairoh garden gegaan. Hier hingen 2 hangmatten en toen ik samen met Sophie Mariama in de hangmat tilde begon ze super hard te lachen. Was zo leuk om te zien! Normaal gesproken krijg je niet zoveel reactie van Mariama maar hoe meer dat ze komt des te meer dat we zien qua reactie. Hawa heeft nog steeds tijd nodig om te wennen elke keer maar ook dit gaat steeds beter. De picknick duurde uiteindelijk niet zo lang ivm met het halen en brengen van de kinderen maar het was genoeg zo. Bas en Joshua zijn ook nog langsgeweest en hebben ons een beetje geholpen. Dit deden ze heel leuk dus ze mogen vaker langskomen Het was de eerste keer dat we met zo’n grote groep waren maar het ging wel heel goed gelukkig. We hadden voor ieder kind nog een kleinigheidje, een potlood en een lollie. Maar toen we deze gaven moesten we uitleggen wat de lollie precies was en wat je er mee moet doen want ze wisten niet zo goed wat ze hiermee aan moesten. Heel apart om te zien want je gaat er niet vanuit dat zo’n ‘oude’ kinderen nog nooit een lollie hebben gehad! Ze waren er wel allemaal heel blij mee dus dat was heel fijn.

Donderdagmiddag zijn we richting de markt gegaan voor een weegschaal. We willen deze hebben zodat we Kadi kunnen wegen dan kunnen we zien of ze vooruit gaat qua gewicht. We hadden de vorige keer toen we op de markt waren een man ontmoet waar we wat stof hadden gekocht (nadat hij ons een half uur had gestalkt). Toen we de auto uitstapte stond hij al gelijk voor onze neus. Heel apart want Serrekunda is toch redelijk groot maar goed. Hij vroeg wat we kwamen en of hij kon helpen. We zeiden dat we opzoek waren naar een weegschaal en dit heeft hij toen min of meer voor ons geregeld. Sit, wait and relax!

Nadat we een kwartiertje hebben gewacht kwam hij eraan met een andere man. De enige man in heel Gambia die weegschalen liet importeren (vanuit Europa nog wel). We moesten alleen even wachten totdat hij op en neer was geweest naar zijn shop. Sophie en ik hebben zitten wachten en na een half uur kwam hij dan eindelijk. Hij haalde de weegschaal uit zijn tas en je raad het al… smerig vies gebruikt en met verschillende barsten was daar dan toch een weegschaal! Sophie en ik keken elkaar aan en we begonnen al een beetje te lachen. We hadden van te voren al een maximum prijs afgesproken en dat was 450 dallasi (ong. 10/11 euro). We vroegen eerst wat hij ervoor wou hebben. 350 was zijn antwoord. Sophie en ik keken elkaar aan en ook al was het onder de prijs die we hadden afgesproken met Monique en Yara, we wilden toch proberen af te dingen want hij was echt smerig. We zeiden dus dat hij er 200 dallasi voor kon krijgen. Maar wat bleek dus. Hij wou niet 350 maar 3500 duizend! We hadden het helemaal verkeerd begrepen haha blond blond. Maar goed dit was sowieso te veel dus we schoten allebei kei hard in de lach en voordat we het wisten waren we aan het onderhandelen (we geloven het zelf ook nog niet helemaal). For 3500? We could get a gold one for that! Ik weet niet meer wat er allemaal precies gezegd is maar als ik eraan terugdenk krijg ik al bijna de slappe lach. Uiteindelijk hebben we de weegschaal voor 400 dalassi gekocht en we hebben de man zelf nog 50 dalassi gegeven voor de moeite. Hij zei nog tegen Sophie en mij ; You 2 are strong women! Stiekem waren we ook wel trots op onszelf!

Donderdagavond hebben we heeeeeerlijk op bed gelegen onder het genot van Gooische vrouwen. Joyce is lekker op tijd naar bed gegaan en Yara, Sophie en ik hebben 2 afleveringen gekeken. We hebben er echt van genoten, oke Yara vond het niet helemaal geweldig (ze is anti Gooische vrouwen) maar het was wel gezellig. We zijn redelijk op tijd gaan slapen want de volgende dag moesten we vroeg op.

Voordat we vrijdagochtend vertrokken richting Senegal zijn we eerst nog even bij Kadi langs geweest. We hebben wat extra eten gebracht want we weten niet wanneer we terug komen (ivm Senegal/vakantie). Ik ben benieuwd hoe het met Kadi is als we haar weer zien volgende week (?), We hadden nog wat tijd over dus het leek ons verstandig om alvast voorop te rijden zodat wij nog konden tanken. Bij het tankstation hebben we snel ons geld geteld en we hebben gevraagd aan de man van het benzinestation of hij er voor 3000 dalassi diesel in kon gooien. Weten wij veel dat dat niet past? Hahaha oeps de tank is toch iets kleiner, lekkere blonde actie weer. Misschien toch maar goed dat onze mannen al na huis zijn want die hadden echt in een deuk gelegen. Ik kan trots mededelen dat ik al 2 keer het olie heb gepeild (ofja 1 keer de andere keer hebben de mannen het voor ons gedaan).

Maar goed. Vrijdag betekende in dit geval geen weekend maar VAKANTIE! We zijn Senegal ingegaan naar een plekje wat Cape Skirring heet. De rit hier na toe was héééél heet. We hebben geen airco in de bus en alleen de voorste 2 ramen kunnen open. In Senegal is het boven de 40 graden dus ook al heb je 2 ramen open dan voelt het alsof de lucht rechtstreeks uit een föhn komt. Evengoed was de rit naar Cape Skirring toe heerlijk! Het voelde heel even alsof we weer aan reizen waren zoals in het begin. De route naar Cape Skirring was super mooi en de plek waar we uiteindelijk geslapen hebben was ook prachtig. We sliepen in hele schattige hutjes met rieten daken en we lagen direct aan het strand. Het strand had bounty zand dus je hoorde ons echt niet klagen! We hebben het hele weekend rustig aan gedaan mede omdat er geen mogelijkheid was tot stappen maar ook omdat we er niet zo’n zin in hadden. Het weekend is echt voorbijgevlogen maar nu hebben we hier nog een week vakantie te gaan. We moeten wel nog best veel regelen voor stage dus we hoeven ons in ieders geval niet te vervelen.

Maandagavond hebben we gegeten met de Monique’s, Martine, Nel, Jan en ons 4en. We hebben lekker Indiaas gegeten! Het was de laatste keer want na het eten stapten de dames op het vliegtuig. Erg jammer en voor ons gevoel zijn ze pas 3 dagen hier maar goed we zijn super blij dat ze zijn gekomen, nu blijven we weer achter met 4 bosslady’s in plaats van 8. Ik denk dat Jan stiekem ook wel een beetje baalt dat het vrouwelijk gezelschap weg is want tijdens het rijden hebben de vrouwen toch wel goed voor hem gezorgd ondanks het geklaag over het aan en uitzetten van de airco, de route enz.

Gisteravond heb ik een Gambiaanse naam gekregen van één man die we tegenkwamen in Senegambia; Binta. Past wel bij me of niet? Haha.

X Lisa.