Lieve Tubabbies.

De 2de (en bijna de derde) week zit er inmiddels ook al weer op en wat heb ik toch weer veel te vertellen. Afgelopen donderdag en vrijdag zijn we voornamelijk bezig geweest met de voorbereidingen voor ons project. We zijn de stad in geweest om spullen te kopen, we hebben de spullen uit de bus gesorteerd, we hebben een progamma gemaakt en noem maar op. Al met al een drukke week maar wel heel leuk! Toen we in de stad waren viel het ons allemaal op dat iedereen ons constant aanpreekt met tubab. Wij hebben dus even nagevraagd wat dat betekent en het blijkt blanke te zijn, beetje blond dat we daar zelf niet op gekomen zijn. Het valt ons ook allemaal op dat we ’s middags ontzettend sloom/moe zijn. Normaal gesproken ratelen we maar door en stuiteren we rond van de energie maar ’s middags is het zo heet dat dit niet meer mogelijk is en geloof me dan moet het wel héééééél heet zijn. We zijn zelfs zo moe dat we er de kracht niet meer voor kunnen vinden om iets uit te leggen, ik was laatst aan het praten met Sophie over haar oplader maar we begrepen elkaar niet. Ik zei dus ook tegen haar: ik snap het niet. En Sophie kijkt me aan met een wanhopige blik in haar ogen en na een stilte van 10 seconden zegt ze: Maakt ook niet uit, ik heb geen zin om het uit te leggen.

Vrijdagmiddag hebben we onze buren (de kinderen) heel blij gemaakt. We waren de spullen uit de bus aan het sorteren en binnen no time waren er ontzettend veel kinderen. Ze waren met het speelgoed aan het spelen en ze hebben ons heel goed geholpen dus we besloten om de kinderen allemaal 1 stuk speelgoed uit te laten kiezen. Nadat ze allemaal iets hadden uitgezocht stuiterde ze het hele compound over en gillen dat ze deden! Af en toe hoorde je een hele blije tubab uit het geschreeuw komen maar verder viel er niks uit te halen, het was wel duidelijk dat ze er hééél blij mee waren. ’s Avonds zijn we weer de stad in gegaan maar voordat onze taxi was gearriveerd hebben we gekaart met Sally, Baks, Yara, Sophie, Hawa en Abdul. Het spel heette crazy 8, het was een beetje hetzelfde als pesten alleen de regels waren net wat anders. Voor mij dus al te ingewikkeld haha vandaar dat ik dus ook gelijk af was. Toen we even bezig waren met kaarten begonnen Hawa, Sally en Baks te lachen en ze wezen richting de keuken. Ik vroeg wat er was en Sally zei dat er een rat achter de kast zat. Ik zei gelijk no no no (met de instelling van zie ik het niet dan is het er ook niet). Ik loop dus heel voorzichtig naar de andere kant van de tafel en ja hoor daar zag ik hem. Een dikke vieze zwarte rat. Nou je had Sophie en mij moeten horen en zien. We schreeuwde even hard, even lang en even hoog. Sally, Hawa en Baks vonden dit natuurlijk helemaal geweldig en ze konden ook echt niet begrijpen waarom wij het zo vies vonden, ik geloof dat ze ons wel tien minuten hebben staan uitlachen. Weer wat later op de avond gebeurde er nog iets moois. Ik kwam terug van mijn kamer en Yara kijkt me aan met een scheve lach op haar gezicht en toen ik vroeg wat er aan de hand was schoot ze kei hard in de lach. ‘Wist jij?? Dat Abdul net zijn liefde heeft verklaard aan Sophie?’. Uuuuuh NEE! Hahaha dat wist ik niet. Yara vertelde me dat iedereen het wist behalve wij drieën. We hebben het gesprek kort gehouden want Sally, Hawa en Baks zaten nog bij ons aan tafel en ook al kennen ze geen Nederlands onze giebelende gelach was denk ik wel genoeg. We hebben even gewacht tot Abdul klaar was met Sophie want zo sociaal zijn we nog wel en als ik heel eerlijk ben moet ik ook bekennen dat ik Sophie haar gezicht voor geen goud had willen missen toen ze terug kwam lopen! In Senegambia hebben we de avond gezellig met zijn alle afgesloten. Zaterdag zijn we ook weer met zijn alle wezen stappen en toen zijn Fieke en Ilona ook meegeweest, super leuk!

Voor zondag hadden we op de planning staan om eens met het thuisfront te gaan skype en om wat dingen te regelen op internet. We hebben bij Alhagie en Petra een dongel maar dat ding werkt vaker niet dan wel en als de dongel werkt is het echt super langzaam. We hadden besloten om richting Binies te gaan want hier hebben ze frikandellen speciaal (lang niet zo lekker als die in Nederland) en de vorige keer hadden ze hier redelijk goede Wifi. Wij dus helemaal blij toen we aankwamen bij Binie’s maar we kregen al snel in de gaten dat we de vorige keer waarschijnlijk geluk hadden gehad want de Wifi was barslecht. We hebben het nog geprobeerd in het Senegambia hotel maar hier viel de wifi ook tegen. Helaas (en sorry voor het thuisfront!) Trouwens toen we weggingen bij Binies stond er al een kind buiten het hek te bedelen. Nadat we een paar keer No hadden gezegd bleef hij doorgaan. Toen we naar buiten liepen en bijna bij de auto waren bleef hij maar doorgaan ondanks al onze No’s. Ik kan het niet geloven dat ik het zeg maar ik wordt een beetje gek van al dat geschooi. Ik vind het wel zielig voor die kinderen maar overal waar je bent hoor je constant give me this, give me that, football, minty, cado. Ik had het al gelezen in verslagen van andere mensen van voorgaande jaren en toen zei ik nog dat ik me echt niet kon voorstellen dat je dat irritant ging vinden maar nu het eenmaal zo is is het toch wel anders.

Zondagavond zijn we met zijn allen gaan eten en dit was ook het afscheidsetentje van Fieke en Ilona, erg jammer maar wel gezellig. Het was wel een beetje een lamme avond want iedereen was moe maar wel erg gezellig! Afgelopen maandag zijn we bij de gezinnen langs geweest om ze op de hoogte te stellen van ons progamma. Dit hebben Sophie en ik met zijn 2en gedaan want Yara was ziek. Was echt sneu, maar gelukkig ging het ’s middags al wat beter. We zijn met een paar man richting de Serrekunda market gegaan en dat was uuh ja… een ervaring. Heel leuk maar ook echt smerig. Soms durfde ik nog niet eens te praten omdat ik bang was dat er een vlieg mijn mond in zou vliegen jegh (en dan heb ik de geur nog niet eens omschreven).

Dinsdag hebben we ons allereerste stagedagje gedraaid volgens ons progamma! We zijn als eerste bij Osman thuis geweest. Osman is denk ik de grootste uitdaging voor mij. Hij is lichamelijk/verstandelijk beperkt en hij gaf de eerste keer vrijwel geen reactie op ons. We hadden de spullen in het busje liggen en we zijn richting Osman gereden. Osman krijgt van GFA een rolstoel gedoneerd (dit heeft hij ook wel nodig want één van zijn voeten is helemaal vergroeid). We hebben met handen en voeten proberen uit te leggen hoe de rolstoel ongeveer werkt en waar ze op moet letten. Volgens mij is dit best goed gelukt en de oma van Osman gaf aan dat ze er echt super blij mee was. Nadat we even bezig waren geweest met de rolstoel ging ik voor Osman zitten en ik stak mijn hand op. Osman legde zijn hand erin en begon te klappen met mijn hand en daar kwam dan een dikke grote glimlach! Zo mooi. Kan het verder niet goed uitleggen want ik zou niet weten hoe maar ik denk dat zoiets ook niet uit te leggen valt. Nadat we weggingen bij Osman zijn we richting Mustafa gegaan. Bij Mustafa was er niemand thuis. Dit was wel een tegenvaller maar niks aan te doen. We hebben besloten dat we morgen nog een keer langs zouden gaan om te kijken of er dan iemand thuis was.

Woensdag zijn Yara, Sophie en ik Hawa en Mariama thuis op gaan halen. Nadat we 3 keer verdwaald waren in het complexe netwerk van zandweggetjes kwamen we toch eindelijk op de juiste bestemming aan. Hawa en Mariama wonen tegenover elkaar. Was wel heel schattig en zielig tegelijk. Eerst moesten zowel Hawa als Mariama nog hun mooie kleren aan dus hier moesten we even op wachten. Toen het tijd was om te gaan zag je dat Hawa het er moeilijk mee had. Ze was aan het huilen en ze vond het heel spannend. Wat mij opviel was dat niemand haar deed troosten van de familie. Het was meer zo van Nou Hawa kom op en stap in die auto (al versta ik geen Madinka). Toen we Hawa en Mariama in het busje hadden zitten hebben we ze allebei een knuffel gegeven (Pap, Sleepy moest naar een speciaal kindje en dat is gelukt). Mariama had op een gegeven moment haar hand op de schoot van Hawa gelegd zo lief! Nadat ze op school waren ontdooide ze allebei langzaam bij beetje. Heel mooi om te zien! Ik heb nu ook al zin om te kijken hoe dit zich verder zal ontwikkelen.

Vanmiddag zijn we … ‘ik durf het bijna niet te zeggen’ bij de pedicure geweest. Jaaaa ik weet het ver-schrik-ke-lijk. We zitten in Afrika en we gaan naar de pedicure maar ik zal één ding vertellen! Het was ZO lekker. We zitten hier met zijn 3en nog na te genieten. Er is maar 1 iemand die het beter had kunnen doen en dat is Imke Camps (Sorry, ik heb je lichtelijk verraden maar dat vergeef je me vast wel). Sophie is helemaal los gegaan en ze heeft haar wenkbrauwen laten harsen. Achja je moet wat he. We hebben nu afgesproken dat we 1 keer in de week ons vrouwenmomentje hebben, hmmmm! Dat was het eigenlijk wel weer zo'n beetje.

ByeBye.