Dag 5-6-7-8

Dag 5. 14 Februari.
De wijntjes/biertjes hakte er goed in vanmorgen. Om 7 uur zaten we startklaar in de auto en binnen een uurtje zaten we al op de de boot. Met een lichtelijke kater is dat geschommel niet zo fijn haha. Yara, Sophie en ik besloten om wat te gaan eten, een warm broodje bacon met kaas. Hmmm altijd goed! We zijn bij de mannen gaan zitten die hetzelfde idee hadden als ons: lekker eten! Na de eerste hap voelde ik me al stukken beter maar helaas… naar 3 happen vertrok yara haar gezicht en ze haalt serieus een stuk bot uit haar mond, BAH! Bij de volgende hap weer en zo ging het maar door. De botjes bleven uit Yara haar mond komen. Toen had ik dus geen honger meer dus geen broodje meer voor mij. Tis maar goed dat er mannen mee zijn want die hebben altijd nog wel een plekje over. Op een gegeven moment zijn we naar buiten gegaan om te kijken naar de jetskimotoren (?) en om even in de frisse lucht te staan. Wat een geweld! Aan weerszijde van de boot zat een motor en een behoorlijke straal met water. Mij leek het wel vet om erin te springen want dan wordt je helemaal weggeblazen maarja toen ik hoorde dat je dat hoogstwaarschijnlijk niet overleeft heb ik daar toch maar van afgezien;).

We waren binnen 3 kwartier al in ceutta (spaans grondgebied in marokko) en na een kwartiertje waren we bij de grens. Hier moesten we in een rij achter elkaar gaan staan en onze teamleider moest met onze paspoorten naar de douane. In ons geval Thomas!

Thomas was er als eerste maar we waren pas als laatste weg van de GFA groep dus dat vonden we wel een beetje apart. What happened to ladies first? Nou Thomas was aan de beurt maar toen kwam er een vrouw in haar BMW en die kroop voor. Ze schoof haar paspoort naar de douanier met een pak geld erin en ze werd meteen geholpen. Toen kwam de chef en die betrapte hun dus bijna. Toen Thomas weer aan de beurt was heeft hij ieder paspoort behandeld en gestempeld maar toen hij bij die van Thomas kwam zei hij dat hij gesloten was en ging het raampje dicht. Waarom weten we eigenlijk nog steeds niet maar we denken dat het wel iets met elkaar te maken heeft gehad. Uiteindelijk hebben we 2 uur gewacht dus het viel nog wel mee.

Toen we door de slagboom wouden rijden begon er een man achter ons te toeteren en hij vond het nodig om het nog even persoonlijk toe te komen lichten. Pap draait het raampje open en zegt heel rustig ; Joaaaa jong, tis good! Rij maar lekker door! Haha. Na 2 uurtjes rijden door drukte, bergen enz. kwamen we aan bij onze camping. Hier hebben we alle spullen opnieuw ingedeeld en de tenten opgezet. ’s Avonds nog met meerde groepen bij het kampvuur gezeten, niet te lang want iedereen was bekaf.

Dag 6. 15 Februari.
Vanmorgen zijn we vroeg opgestaan! Yara, Joyce en ik wouden gaan douchen. We moesten vooraan de camping vragen of we in het hostel konden douche want de douches op de camping deden het niet. Toen we bij de ‘receptie’ kwamen zat er een man en hij vond het maar niks volgens mij. We konden niet douche terwijl gisteren was gezegd van wel. Nouja dan niet  wij weer teruglopen en toen we boven waren stond die man naar ons te zwaaien, wij weer teruglopen en wat bleek we konden wel douche!

De douches waren nouja… vies klein en het stonk er ontzettend! Van de 4 douches had 1 douche warm water en de rest deed het niet dus dat werd omstebeurt douche!

Toen we terugwaren hebben we snel alle spullen ingeladen en zijn we naar het dichtstbijzijnde dorpje gereden hier hebben we wat eten gekocht en marokaanse simkaartjes. Toen we terugkwamen stonden er allemaal kinderen bij de auto. Pap heeft één van hen een blikje drinken gegeven en toen moesten we gaan want binnen no time stonden er heeeeel veel kinderen. Toen we wegreden kregen we een paar middelvingers! You’re welcome

Onderweg zijn we gestopt om sinaasappels te kopen en mijn god wat waren deze lekker! Hierna kwamen we al snel het atlasgebergte in en hier was het zo mooi! We zijn in een dorpje gestopt en hier hebben we een heel schattig jongetje een knuffel gegeven van kristel, jeroen en Lieke. Hij hield het beestje vast alsof hij het nooit meer los zou laten. Heel mooi om te zien, kreeg er zelf echt een goed geval van (Nog beter dan wanneer ik chocola eet ;) hehe).

Dag 7. 16 Februari.

vanmorgen zijn we om half 8 gaan ontbijten maar tegen de tijd dat we weg waren was het al kwart over negen. We hadden nog een stuk af te leggen door het atlasgebergte en mijn god wat was het mooi!!! Echt onbeschrijfelijk. Als iemand ooit de kans krijgt om dit te doen, DOEN! Ik kan niet op de juiste woorden komen om uit te leggen hoe mooi het hier was. Ik hoop dat jullie een beetje een idee krijgen door de foto’s. Was ook wel grappig want in de auto was het op de muziek naar stil en dan hoorde je door het bakkie in 1 keer. Nondeju wat is het hier mooi! NONDEJU. Haha Thijs en Thijs waren duidelijk onder de indruk! Op de plek waar deze foto’s zijn geknipt raakte we aan de praat met 2 mannen. Ze waren ontzettend vriendelijk en ze nodigden ons uit voor thee in een Berberdorpje. Hier zijn we niet op ingegaan omdat we geen tijd hadden maar we hebben wel even met ze gesocialized en souvenirs gekocht. Dit hebben we gedaan omdat ze geen geld wouden aannemen voor het knippen van de foto’s terwijl de meeste hier juist heel happig op zijn.

We zijn hiervoor ook nog gestopt voor een bakje koffie. Dit was in een klein dorpje (gemeenschap?) met marktplaats. Op een gegeven moment kwam er een heel oud vrouwtje met een heeeeeel schattig kindje. Joyce en ik wilden graag een knuffel geven maar we wisten niet zo goed hoe, haha. Toen heeft pap dit voor ons gevraagd want we wilden niet dat het ongepast overkwam. Toen we groen licht kregen hebben we een knuffel gepakt van Jeroen, Kristel en Lieke. Het mannetje was de koning te rijk! Hij hield het beestje vast en het leek erop alsof hij het nooit meer los zou laten. Zo lief en mooi om te zien. Het gaf ons een goed gevoel!

Hierna zijn we richting de woestijn gegaan. Toen de eerste zanduinen in zicht kwamen wisten we niet wat we zagen. Ook al zo onwerkelijk! De thijsen reden zich spontaan vast bij een boom. Geloof het of niet maar wij (de vrouwen) hebben ze eruit geduwt, met wat hulp jodi (ons busje). We hebben hier zelfs een heuse tornado gezien ( na 1 minuut was hij al weer verdwenen maar goed). We zijn een stukje doorgereden en hebben een mooie kampeerplek gevonden in de woestijn. Heel bizar om hier te gaan kamperen maar wel echt super cool. We hebben met de man van de kampeerplek afgesproken dat hij morgen ons door de woestijn heen loodst zodat we ongeveer weten waar we heen moeten. Net heb ik EINDELIJK een beetje kunnen skypen. Heeft me goed gedaan. Pap heeft straks nog met de man van de kampeerplek gecrost door de woestijn en hij was helemaal door elkaar gebutst maar het was wel super vet, haha dat wordt morgen nog wat!

Pap zei dat ik eens moest kijken naar de sterren toen het donker was. Ik ben een stukje weggelopen en toen ik naar boven keek viel ik bijna achterover, MOOI (alweer). Zo veel sterren heb ik serieus nog nooit gezien! Het zag er zelfs een beetje nep uit. Dus zometeen nog even genieten van het stukje teruglopen naar onze prachtige kampeerplek in THA DESSERT!

Dag 8.

Bloed, zweet en tranen, vandaag hebben we (ik in ieders geval wel) het zwaar gehad. Vanmorgen om kwart voor 6 maakte pap me wakker maar ik kon er niet uit dus dat werd 6 uur. We wouden kijken naar de zonsopgang (want die was er toch binnen een kwartier. Nou niet dus) Ondertussen heb ik met pap koffie (caramel jummie) gemaakt. Toen deze op was zijn we maar gaan inpakken want anders zouden we nooit op tijd weg zijn.

Gisteravond hebben we besloten om via de woestijn te rijden. De man van onze kampeerplek zou ons hier doorheen loodsen. De eerste 120 kilometer waren woestijn, dan moesten we door een rivierbeding en hierna konden we kiezen of we zelfstandig door de woestijn zouden rijden of dat we verder zouden gaan op de asfaltweg.

Na ons heerlijk ontbijt, waar ze echt hun best op hadden gegaan vertrokken we dan. Ik geloof dat het iets over 8 was. Het eerste stuk was goed te doen maar de weg werd steeds hobbeliger en hobbeliger en dan krijg je het toch wel warm. Op een gegeven moment kwam de eerste vast te zitten (ik heb weet niet meer wie het was) maar gelukkig konden we snel verder. Tegen een uur of 1 zijn we gestopt in een dorpje voordat we hier kwamen stonden er allemaal kinderen aan de weg. De eerste paar kinderen hebben we wat speelgoed gegeven maar op een gegeven moment waren het er zoveel dat dit niet meer ging en zijn we doorgereden, hier waren ze het blijkbaar niet mee eens want ze begonnen te schreeuwen en ik verstond het dan niet maar ik weet zeker dat het niet positief was ;). We zijn snel weer weggegaan gelukkig want ik vond het maar niks. We hobbelden nog een stuk verder totdat de volgende kwam vast te zitten en zo bleef het maar doorgaan totdat we op een stuk kwamen waar we allemaal om de 2 meter vast kwamen te zitten. Graven graven graven heet heet heet enz. Onze gids heeft geloof ik 100 keer gezegd nog 10 kilometer nog 15 kilometer nog 30 kilometer en dan zijn we er. Maar nee hoor. Pas om half 10 ’s avonds kwamen we aan in zagora, de rest wou volgens mij doorrijden maar wij konden echt niet meer dus godzijdank zitten we nu in een heeeeeel mooi hotel en hebben we voor het eerst echt lekker gegeten. Morgenvroeg hebben we een rustdag maar we moeten eerst de bus poetsen en opnieuw inrichten want het is één grote bende en overal ligt zand!



Hoop dat de verslagen een beetje duidelijk zijn want voor mijn gevoel spring ik soms van de hak op de tak maar tis soms moeilijk om op te schrijven wat ik allemaal heb gezien! Vandaag hebben we lekker een rustdag dus dat wordt duchtig shoppe!