Lieve kaaskoppen!

Dinsdag was het dan zover, Yara was jarig! Op onze vertrekdag in Bakel had de vader van Yara me een pakketje gegeven met wat slingers en een kaart. Deze heb ik heel de reis voor haar verborgen en ook tijdens ons verblijf in Tanji. Best een prestatie want op sommige momenten heb ik met moeite mijn mond dicht gehouden. Yara heeft meerdere malen aangegeven dat ze een feestje wilde op haar verjaardag of iets in die richting want ze was er heilig van overtuigd dat we het zouden vergeten haha. Gelukkig was dat niet het geval. De hele dag door hadden we verassingen op de planning staan. De eerste verassing was al een totale flop. Sophie en ik hadden extra de wekker vroeg gezet zodat we yara ’s morgens aan het ontbijt konden verassen met cadeautjes, versierde stoel en noem maar op maar uitgerekend die dag besluit Yara om ook op tijd op te staan… erg jammer hahaha. Sophie en ik waren dus heel stiekem de cadeautjes aan het inpakken op onze kamer en hier hebben we echt werk van gemaakt haha. Bij gebrek aan inpak papier hebben we onze informatiebrieven voor de ouders gebruikt. Deze hadden we nog over. Hier staat ook een foto op van ons dus wij dachten dat ze dat wel kon waarderen. Natuurlijk was er geen plakband binnen handbereik dus hebben we de pleistervoorraad van Sophie maar geplunderd. Als finishing touch hadden we nog wat ballonnen en het leek ons een leuk idee om deze op te blazen zodat we deze hierna aan de birthdaystoel konden hangen. Dit wilde we eigenlijk van te vren doen maar helaas Yara was al buiten. Toen ik bezig was met de allerlaatste ballon knapte de ballon erg jammer want dit had Yara gehoord. De hele tijd als we een verassing gepland hadden ging het trouwens mis. ’s Avonds tijdens het eten gingen Sophie en ik heel subtiel naar de ‘wc’. Toen we binnen waren hebben we aan de ober gevraagd of hij met verjaardagskaarsjes Yara wou verassen tijdens het hoofdgerecht (deze hadden we zelf meegenomen). Hij zei dat het geen probleem was dus nadat we 2 keer uit hadden gelegd waar we zaten en wie de jarige jop was gingen we weer naar buiten toe. Het duurde even maar toen kwam eindelijk de ober eraan, althans dat dachten we. Hij liep recht op Yara af en wat doet die flapdrol hij laat de kaarsen in verpakking zien. Hij wilde iets vragen maar ik sloeg voordat hij de vraag gesteld had al mijn handen over Yara haar ogen en Sophie liep met de man mee naar binnen. Verassing weer weg… hahaha. Uiteindelijk kwamen ze naar buiten met 5 man personeel en begonnen ze allemaal heel enthousiast te zingen voor Yara dus het maakte verder ook niet uit dat ze het wist het was evengoed leuk! Nadat we klaar waren met eten hadden we nog een supriseparty op de planning staan. We hebben dit besproken met Bas en Joshua en zij hebben verder ook alles geregeld!

We zijn deze week trouwens begonnen met Hawa en mr. Dabu op school. Mr. Dabu is de man die ons heeft geholpen met het zoeken naar kinderen en Hawa werkt bij ons op de compound. We hebben gevraagd of ze wilde meedraaien zodat we konden kijken of ze geschikt waren als leraar en lerares en we waren alledrie positief verbaasd. Ze doen het echt heel goed en nu de taalbarrière weg is zie je duidelijk dat de kinderen groeien (in ieders geval sneller als bij ons). Ze blijven de laatste paar dagen nog meelopen met ons en als we weg zijn nemen ze het project over van ons. Ze zullen niet meteen fulltime gaan draaien omdat dit niet mogelijk is het met het vervoer. Volgend jaar komen er weer nieuwe leerlingen en zo zal het project verder groeien. Ik hoop echt dat het lukt maar ik heb er nu zelf een goed gevoel bij!

Deze week reden we trouwens richting de compound en toen stonden er allemaal kinderen langs de weg. Ik weet niet meer waarom precies maar wij stopte en na 2 minuten zagen we dat één van de kinderen een brief vast had met onze foto! Haha zo grappig! Die is uit ons vuilnis gekomen (inpakpapier van Yara). Voor de mensen die het niet weten al ons vuilnis wordt buiten het hek van ons compound verbrand. Zodra je het vuilnis buiten neergooit staan er al gelijk een paar kinderen omheen om er doorheen te snuffelen.

Dinsdagavond zijn we met de ouders van Sophie bij een heel leuk tentje gaan eten Freddies777. Dit ligt niet in het Senegambia gebied en dat maakt toch wel een groot verschil. We moesten wel wat langer wachten op het eten maar dat was niet erg. Het was erg gezellig en ik geloof dat de ouders van Sophie zich goed hebben vermaakt!
Afgelopen weekend was het laatste volle weekend voor ons dat we hier zijn. Heel raar om daar bij na te denken. We zijn zo lang bezig geweest met de voorbereidingen en nu we hier zijn vliegt de tijd echt. Ik heb er nu wel een beter gevoel bij om naar huis te gaan omdat ik nu weet dat het project zich verder kan ontwikkelen maar ik had ook graag nog wat langer willen blijven zodat we Hawa en Mr. Dabu wat beter wegwijs konden maken. Zonder ons lukt het ook wel maar er zijn zoveel dingen waar je tegen aan loopt. Maargoed het weekend was heel gezellig en de laatste stapavond is een hele mooie geworden! Zondagavond zijn we met zijn alle gaan eten bij eddies (lekkeerrrrr ze hadden andijviestampot gemaakt!!!!) Dit was ook de laatste keer dat we samen met de mannen hebben gegeten want die hebben we vandaag afgezet op het vliegveld. Op dit moment hangen ze in de lucht en zijn ze alweer bijna thuis. Stiekem waren we allemaal een beetje down omdat we nu helemaal alleen hier zijn en omdat het voor ons nu ook bijna voorbij is maar eerst gaan we nog lekker een paar daagjes genieten met de vrouwlie!

Tot snel! x